An Act Of Kindness

Tęsknie trochę za byciem dzieckiem. Ostatnim czasem czuję się trochę uh sama nie wiem, przytłoczona? Nie, nie zabrzmiało to zbyt dobrze, co więcej czytając to wręcz słyszę, że zabrzmiałam jak ktoś, kto oczekuje żeby wszyscy mu współczuli. Cóż nie taki był mój zamiar, przysięgam. Chodzi po prostu o to, że ludzie wokół wymagają ode mnie żebym była poważniejsza, podczas gdy ja po prostu nie potrafię. Lubię cieszyć się małymi rzeczami i zachowywać jak dziecko, bo w końcu wciąż jestem dzieckiem.

 

To znaczy zauważyłam, że to może też zależeć od sytuacji, bo np., jeżeli chodzi o wysprzątanie całego domu albo ugotowanie obiadu to wtedy jestem już prawie dorosła i powinnam robić to bez problemu (i robię, nie bierzcie mnie za lenia). Jednak, jeżeli chcę wykorzystać trochę tej domniemanej dorosłości i sama nie wiem pojechać dajmy na to do innego miasta z koleżanką wtedy słyszę, że przecież jestem jeszcze dzieckiem. Nie chcę żeby to teraz brzmiało tak, jakbym narzekała na swoich rodziców, bo nie o to mi chodzi. Widzę po prostu, że jest to na swój sposób zabawne. 

No, ale wracając do sedna, zaczynając pisać dzisiejszy post można powiedzieć, że byłam po swego rodzaju przemyśleniach egzystencjalnych. Nie ma, co się zagłębiać w to, czego one dotyczyły, ale ogólnie rzecz biorąc cieszę się, że jednak się pojawiły. Bo skoro zaczynam myśleć nad swoim życiem to znaczy, że oficjalnie nadszedł mój ukochany czas w roku. No bo nie wiem jak u was ale u mnie w czasie jesieni niektóre rozkminy nie mają końca. 

   T-shirt&Skirt – Stradivarius  Bandanna – New Yorker